یک ماه شد که توی پراگ زندگی میکنم و زندگیم برای همیشه تغییر کرده...
دقیقا 20 جون 2019 رسیدم پراگ و از روز سوم سر کار بودم و بسیار هیجان انگیز و متحیر کننده بوده همه چیز.
فعلا که در حال هضم و یادگیری هستم، از لوازم سوپرمارکت‌های با کیفیت بگیرید تا رفت و آمد و خود شهر و قوانین و آدم‌ها.
تلاش‌های خروج از ایران بعد از 4 سال جواب داد؛ اما هیچ وقت فکر نمیکردم که اینطور معجزه وار اتفاق بیفته و متوجه این
نکته شدم که کیفیت و تفکر حرفه‌ای در کار داشتند چقدر مهم و حیاتی هست
آخرین نوشه‌ام در 30 سالگی بود، الان در 34 سالگی در پراگِ زیبا نشته‌ام و تایپ میکنم.
زندگی عجیب هست.
در 30 سالگی هنوز با آلان واتس آشنا نشده بودم، اما چیز مشترکی بین خودم و او احساس میکنم؛ مخصوصا با خوندن متن
اکنون سکوتی ابدی از من بجا خواهد ماند
